Իմ գործընկեր Արմենը ամբողջ երիտասրդությունն անցկացրել է սպորտով զբաղվելով՝ թեթև ատլետիկա, ֆուտբոլ, հոկեյ: Բայց այժմ՝ 30 տարեկանում, ծնկների հետ կապված լուրջ խնդիրներ ունի, նրան շատ դժվար է քայլել, բժիշկները ոչինչ չեն կարողանում ասել, իսկ վիրահատությունը շատ թանկ է, նաև պետք է Գերմանիա գնալ:
Մեկ ամիս առաջ երթուղայինով վերադառնում էինք աշխատանքից: Կանգառում մի աննկատ տատիկ նստեց, բացի Արմենից՝ նրան ոչ ոք տեղ չզիջեց: Տատիկը շնորհակալություն հայտնեց ընկերոջս, ինչին նա ուղղակի ժպտաց: Բայց նրա համար կանգնելն այդքան էլ հեշտ չէ:
Արմենի համար ավելի հեշտ է քայլել կամ նստել, երբ նա անշարժ կանգնում է, նրա մոտ սարսափելի ցավեր են սկսում: Եվ ահա նա կանգնած է, քիչ է մնում, որ ցավից ուշագնաց լինի, տատիկը նկատեց դա և ձեռքը դրեց նրա ծնկներին: Արմենը մի փոքր ամաչեց, բայց մի րոպե անց ցավը թեթևացավ:
Մի քանի կանգառից մենք իջանք: Ընկերս չէր կարողանում հանգստանալ, ոտքերում այդպիսի թեթևություն նա վաղուց չէր զգացել: Թե դա ինչ էր՝ կախարդանք թե ինքնաներշնչանք, պարզ չէր, բայց Արմենը արդեն մեկ ամիս է ոտքերում ցավ չի զգում…
